Entre Fernando Rei e a súa obra pervive un nexo íntimo, alleo á mirada do espectador. Non atoparemos elaborados efectismos que causen estrañeza, estupor ou desagrado; máis ben, nas súas pinturas permanece o eco dun diálogo pausado e continuo. Semella que o pintor quixera traducir sensacións e emocións a un plano único, o pictórico. Deste xeito, nos fondos apenas esbozados (ou así o parece) asoman pinceladas que singularizan o mar líquido, a area húmida e a auga fluída dos regueiros entre os coídos das praias. Os espectadores que sentimos o frío, a humidade, o son do vento ou a auga correndo… sempre paramos un intre máis ante unha pintura profundamente delicada, reflexiva e sensual.